Եթե չլիներ Թուրքիայի ներգրավվածությունը՝ ռազմական գործողություններն արդեն ավարտված կլինեին, Շվեդիայի հանրային Sveriges Radio AB-ի հետ զրույցում ասել է Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանն՝ ընդգծելով՝ միջազգային հանրությունը չի ցանկանում նկատել Թուրքիայի վարքագիծը։

Ամերիկացիները շարունակում են սպասել մի քանի նահանգներում ձայների հաշվարկի արդյունքներին, որոնք կարող են պարզել նախագահական ընտրությունների հաղթողին:

Le Figaro-ի հարցազրույցը պատմաբան, քաղաքագետ Ահմեդ Ինսելի հետ.

Նոյեմբերի 3-ին ԱՄՆ 46-րդ նախագահի ընտրություններում մինչև այսօր հայտնի չէ հաղթողը, թեպետ և Դոնալդ Թրամփը, և Ջո Բայդենը հայտարարել են իրենց հաղթանակը: Դոնալդ Թրամփի հայտարարություններն առաջացրել են փորձագետների, քաղաքական գործիչների և ԶԼՄ-ների մտահոգությունը։

ԱՄՆ-ը ընտ­րում է իր 59-րդ նա­խա­գա­հին։ Ի­րեն ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյան «հայր» հա­մա­րող այս երկ­րում ընտ­րու­թյուն­նե­րի նա­խօ­րյա­կին այն­պի­սի ի­րա­վի­ճակ էր, որ զեն­քի խա­նութ­ներն ա­րագ դա­տարկ­վել էին, մար­դիկ զենք էին գնում՝ «նա­խա­պատ­րաստ­վե­լով» հե­տընտ­րա­կան զար­գա­ցում­նե­րին։

Ա­սում են` ռուսն այ­սօր մեզ չի օգ­նում որ­պես դաշ­նակ­ցի, ո­րով­հետև Հա­յաս­տա­նում իշ­խա­նու­թյու­նը սո­րո­սա­կան­նե­րի ձեռ­քում է: Որ­պես­զի ար­դա­րաց­նեն ի­րենց չօգ­նե­լը սո­վե­տա­կան շար­քա­յին Ի­վա­նի մոտ, որն ա­ռանց այդ էլ շատ բա­նե­րում ճիշտ չի կողմ­նո­րոշ­վում, սկ­սում են գոր­ծո­ղու­թյան մեջ դնել այն տե­սա­հո­լո­վակ­նե­րը, որ­տեղ դեռ իշ­խա­նու­թյան չե­կած ան­բա­րո վաս­տակ­նե­րը ինչ կար­գի հայ­հո­յանք­ներ և լկ­տի խոս­քեր ա­սես, որ չեն ա­սում ռուս­նե­րի, ան­գամ երկ­րի Տի­րա­կա­լի հաս­ցեին:

Այս­տեղ ար­ժե մեջ­բե­րել մինչև հոկ­տեմ­բե­րի կե­սերն ԱՄՆ-ից ստաց­ված գնա­հա­տա­կան­նե­րը։ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի պատ­ճա­ռով Ադր­բե­ջա­նի և Հա­յաս­տա­նի զին­ված հա­կա­մար­տու­թյան վեր­սկ­սու­մը ԱՄՆ-ը և Թուր­քիան դնում է վե­ճի հա­կա­ռակ կող­մե­րում, բայց ոչ այն­քան, որ­քան կա­րող է թվալ դի­տորդ­նե­րի մե­ծա­մաս­նու­թյա­նը, թուր­քա­կան տե­ղե­կատ­վա­կան-վեր­լու­ծա­կան «Ահ­վալ» լրատ­վա­մի­ջո­ցում հոկ­տեմ­բե­րի 13-ին գրել էր ա­մե­րի­կա­ցի քա­ղա­քա­կան մեկ­նա­բան Էդ­վարդ Սթա­ֆոր­դը։ 

Պա­տե­րազ­մի մեկ­նար­կից հե­տո քո­ղարկ­ված կամ բա­ցա­հայտ հն­չող ա­մե­նաար­դիա­կան հար­ցե­րից մեկն այն է‚ թե ի­րա­կա­նում ինչ սպա­սել Ռու­սաս­տա­նի Դաշ­նու­թյու­նից այս բար­դա­գույն ի­րա­վի­ճա­կում։

Թուր­քա­գետ ՏԻ­ՐԱՆ ԼՈՔՄԱԳՈ­ԶՅԱՆՆ այն տե­սա­կե­տին է, որ Ադր­բե­ջա­նի պաշտ­պա­նու­թյու­նը վա­ղուց էր Թուր­քիա­յի ձեռքն ան­ցել, հի­մա մեկ այլ գոր­ծըն­թաց է տե­ղի ու­նե­նում՝ թուր­քա­կան իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը «մաք­րում» են Ադր­բե­ջա­նի վեր­նա­խա­վի այն ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րին, ո­րոնք ռու­սա­կան «դպ­րոց» են ան­ցել կամ ռուս բա­րե­կամ­ներ ու­նեն:

Բայց նախ այն մա­սին, որ Իս­րա­յե­լը ա­ղո­թում է Ադր­բե­ջա­նի հա­մար: Ո՛չ, ոչ թե, որ Ադր­բե­ջա­նը այդ­քան թանկ ա­նօ­դա­չու­ներ է ա­ռել ի­րե­նից ու ռմ­բա­հա­րել հա­յոց հողն ու բա­նա­կը, խա­ղաղ բնա­կա­վայ­րերն ու քա­ղա­քա­ցիա­կան բնակ­չու­թյա­նը: Իս­րա­յելն ա­ղո­թում է ադր­բե­ջան­ցի­նե­րի հա­մար, ո­րով­հե­տեւ Ադր­բե­ջա­նը «ագ­րե­սիա­յի» է են­թարկ­վում Հա­յաս­տա­նի կող­մից…